Hej !:) Mam do was wielką proźbę. Mianowicie poszukuję osoby która umie robic krótkie filmiki na zapowiedź bloga. Wiecie o co chodzi, cos takiego jak zwiastun.
jeśli któraś z was ma takie dobre serduszko i będzie chciała pomóc waszej Nat bardzo jej za to podziękuję i na pewno wymyślę jakąś nagrodę.
Bardzo proszę o pomoc xx
Nat
Witajcie
sobota, 1 czerwca 2013
wtorek, 16 kwietnia 2013
Nowy blog
Pytałyście o linka do nowego bloga, o to on wejdźcie i przeczytajcie opublikowałam tam pierwszą informacje :) http://someonekonws.blogspot.com/
Zapraszam :)
Zapraszam :)
niedziela, 7 kwietnia 2013
EPILOG
Epilog **
Na początek dodam coś od siebie. Dawno mnie tutaj nie było, za co bardzo bardzo bardzo was przepraszam. Nie wiem ilu osobom spodobało się to opowiadanie, było spontaniczne, pisane pod wpływem impulsu, który z czasem zaczął słabnąć i stąd taka duża przerwa pomiędzy epilogiem a rozdziałami. Było to też spowodowane moimi problemami w domu czy w szkole. Odejściem ….
Nie będę się już tłumaczyć jeszcze raz was przeproszę i zacznę koniec całej opowieści.
* Jest to wyrwane z kontekstu, niektóre zdarzenia nie będą pasować do całości, spowodował to odstęp 5 lat. Co samo świadczy o tym, że dla chłopców jest teraz rok 2018 J
Na początek dodam coś od siebie. Dawno mnie tutaj nie było, za co bardzo bardzo bardzo was przepraszam. Nie wiem ilu osobom spodobało się to opowiadanie, było spontaniczne, pisane pod wpływem impulsu, który z czasem zaczął słabnąć i stąd taka duża przerwa pomiędzy epilogiem a rozdziałami. Było to też spowodowane moimi problemami w domu czy w szkole. Odejściem ….
Nie będę się już tłumaczyć jeszcze raz was przeproszę i zacznę koniec całej opowieści.
* Jest to wyrwane z kontekstu, niektóre zdarzenia nie będą pasować do całości, spowodował to odstęp 5 lat. Co samo świadczy o tym, że dla chłopców jest teraz rok 2018 J
Harry
Wstaję, budzę się, obok mnie leży moje szczęście, za które mógłbym oddać wszystko. Dochodziła szósta. Wstałem nie robiąc przy tym najmniejszego dźwięku, nie chciałem żeby moje kochanie się obudziło. Przyszedł do domu grubo po trzeciej, powinien być już wyspany. Stałem nad łóżkiem jeszcze chwilę podziwiając jego piękne, malinowe usta, które teraz układały się w lekki łuk oraz wyraźne kości policzkowe, które tak uwielbiam całować.
Zszedłem po schodach do kuchni. Nastawiłem wodę na kawę i włożyłem chleb na grzanki. Rozbiłem cztery jajka na rozgrzanej patelni dodając do nich trochę cebuli i boczku. Tak jak Lou lubi najbardziej. Gdy jedzenie było już gotowe, a kawa wypełniała swoim zapachem całe pomieszczenie postawiłem naczynia na drewnianej tacy niosąc je na górę do sypialni, w której leżał mój skarb, który powinien obudzić się za kilka minut. Nie chcę żeby zrobił to dźwięk tykającego budzika. Odłożyłem tacę na stolik stojący obok łóżka, położyłem się obok Louisa, delikatnie składając pocałunki na jego ciepłych ustach. Chłopak powoli otwierał powieki, patrząc prosto na mnie swoimi błękitnymi tęczówkami. Gdy oddaliłem się troszkę, jego usta wygięły się w delikatny łuk spostrzegając, jakie smakołyki mu przynoszę.
- To dla mnie? – zapytał, przecierając ręką zaspane oczy, łapiąc mnie za rękę i zaciskając palce lekko na jej wierzchu.
- Tak kochanie, słyszałem jak wczoraj późno wróciłeś, mam jeszcze trochę czasu do nagrania mojego wokalu na płytę, dlatego postanowiłem zrobić ci małą niespodziankę.
Chłopak pochylił głowę w stronę moich ust muskając je delikatnie, co przerodziło się w naprawdę namiętny pocałunek. Następnie chwycił w dłonie kubek z parującym napojem na kolana, kładąc talerz z przygotowanym przeze mnie posiłkiem.
Dochodziła dziewiąta, nie mogę kolejny raz spóźnić się na nagranie. Mogłoby to spowodować opóźnienie w wydaniu naszej szóstej już płyty. Właśnie tak, One Direction rozwijało się świetnie, ludzie od samego początku wiedzieli, że zespół składa się w czterech piątych z homosexualistów, nie przeszkadzało to nikomu, a wręcz przeciwnie ludzie interesowali się jeszcze bardziej grupką chłopaków stojących na scenie i śpiewających o uczuciach, które żywili do tej samej płci. Na samym początku istnienia budziło to kontrowersje. Byliśmy … jesteśmy jednym z najbardziej znanych zespołów, mamy miliony fanek i fanów, bez których nasze istnienie nie miałoby miejsca.
Pożegnałem się z Louisem długim pocałunkiem, wsiadając do samochodu odwożącego mnie do studia.
LOUIS
Mam niewiele czasu, za cztery godziny wraca Harry z nagania. Muszę zadzwonić po Zayna i Nialla, którzy mają już za sobą to, co ja chcę przygotować dla Stylesa. Posprzątałem po pysznym śniadaniu, jakie moje kochanie przyrządziło dla mnie. Harry mimo wielu swoich niedociągłości w kuchni jest po prostu mistrzem. To jego królestwo, do którego ja nie mam wstępu.
Chłopaki zapukali w drzwi około dwunastej, przynosząc ze sobą białe wino.
- Masz wszystko? – Zapytał Niall machając zieloną butelką z trunkiem przed moimi oczami.
- Tak, na pewno wszystko przygotowałem. Dzięki chłopaki, że mnie wspieracie, cholernie się stresuję.
-Nie masz czego, ty i Harry kochacie się od samego początku. Jeszcze przed tym jak powstał zespół, to wy byliście tymi, którzy nie potrafili bez siebie żyć. W końcu po pięciu latach należy się wam przypieczętowanie tego, co was łączy. Pamiętaj, gdybyś czegoś potrzebował, ja i Niall jesteśmy pod telefonem, dzwoń nawet w nocy.
- Dziękuje. Jesteście najlepszymi ludźmi, jakich mogłem kiedykolwiek spotkać.
Zatrzasnąłem drzwi, przekręcając zamek. Wszystko było już gotowe. Całe pomieszczenie spowite było mrokiem, który rozświetlała jedna świeca paląca się na środku stołu. Pod nią widniała koperta z napisem „Aż do śmierci” obok stały dwa kieliszki i butelka ze schłodzonym winem. Harry uwielbia białe wino. Jest to jedyny alkohol, który pijał tylko na specjalne okazje. Uważał, że najlepsze trunki powinno zostawiać się na te najważniejsze momenty.
Wino należało do tych droższych. Szatyn był dość wybredny pod tym względem, ale znam go nie od dziś, wiem co lubi.
Wstaję, budzę się, obok mnie leży moje szczęście, za które mógłbym oddać wszystko. Dochodziła szósta. Wstałem nie robiąc przy tym najmniejszego dźwięku, nie chciałem żeby moje kochanie się obudziło. Przyszedł do domu grubo po trzeciej, powinien być już wyspany. Stałem nad łóżkiem jeszcze chwilę podziwiając jego piękne, malinowe usta, które teraz układały się w lekki łuk oraz wyraźne kości policzkowe, które tak uwielbiam całować.
Zszedłem po schodach do kuchni. Nastawiłem wodę na kawę i włożyłem chleb na grzanki. Rozbiłem cztery jajka na rozgrzanej patelni dodając do nich trochę cebuli i boczku. Tak jak Lou lubi najbardziej. Gdy jedzenie było już gotowe, a kawa wypełniała swoim zapachem całe pomieszczenie postawiłem naczynia na drewnianej tacy niosąc je na górę do sypialni, w której leżał mój skarb, który powinien obudzić się za kilka minut. Nie chcę żeby zrobił to dźwięk tykającego budzika. Odłożyłem tacę na stolik stojący obok łóżka, położyłem się obok Louisa, delikatnie składając pocałunki na jego ciepłych ustach. Chłopak powoli otwierał powieki, patrząc prosto na mnie swoimi błękitnymi tęczówkami. Gdy oddaliłem się troszkę, jego usta wygięły się w delikatny łuk spostrzegając, jakie smakołyki mu przynoszę.
- To dla mnie? – zapytał, przecierając ręką zaspane oczy, łapiąc mnie za rękę i zaciskając palce lekko na jej wierzchu.
- Tak kochanie, słyszałem jak wczoraj późno wróciłeś, mam jeszcze trochę czasu do nagrania mojego wokalu na płytę, dlatego postanowiłem zrobić ci małą niespodziankę.
Chłopak pochylił głowę w stronę moich ust muskając je delikatnie, co przerodziło się w naprawdę namiętny pocałunek. Następnie chwycił w dłonie kubek z parującym napojem na kolana, kładąc talerz z przygotowanym przeze mnie posiłkiem.
Dochodziła dziewiąta, nie mogę kolejny raz spóźnić się na nagranie. Mogłoby to spowodować opóźnienie w wydaniu naszej szóstej już płyty. Właśnie tak, One Direction rozwijało się świetnie, ludzie od samego początku wiedzieli, że zespół składa się w czterech piątych z homosexualistów, nie przeszkadzało to nikomu, a wręcz przeciwnie ludzie interesowali się jeszcze bardziej grupką chłopaków stojących na scenie i śpiewających o uczuciach, które żywili do tej samej płci. Na samym początku istnienia budziło to kontrowersje. Byliśmy … jesteśmy jednym z najbardziej znanych zespołów, mamy miliony fanek i fanów, bez których nasze istnienie nie miałoby miejsca.
Pożegnałem się z Louisem długim pocałunkiem, wsiadając do samochodu odwożącego mnie do studia.
LOUIS
Mam niewiele czasu, za cztery godziny wraca Harry z nagania. Muszę zadzwonić po Zayna i Nialla, którzy mają już za sobą to, co ja chcę przygotować dla Stylesa. Posprzątałem po pysznym śniadaniu, jakie moje kochanie przyrządziło dla mnie. Harry mimo wielu swoich niedociągłości w kuchni jest po prostu mistrzem. To jego królestwo, do którego ja nie mam wstępu.
Chłopaki zapukali w drzwi około dwunastej, przynosząc ze sobą białe wino.
- Masz wszystko? – Zapytał Niall machając zieloną butelką z trunkiem przed moimi oczami.
- Tak, na pewno wszystko przygotowałem. Dzięki chłopaki, że mnie wspieracie, cholernie się stresuję.
-Nie masz czego, ty i Harry kochacie się od samego początku. Jeszcze przed tym jak powstał zespół, to wy byliście tymi, którzy nie potrafili bez siebie żyć. W końcu po pięciu latach należy się wam przypieczętowanie tego, co was łączy. Pamiętaj, gdybyś czegoś potrzebował, ja i Niall jesteśmy pod telefonem, dzwoń nawet w nocy.
- Dziękuje. Jesteście najlepszymi ludźmi, jakich mogłem kiedykolwiek spotkać.
Zatrzasnąłem drzwi, przekręcając zamek. Wszystko było już gotowe. Całe pomieszczenie spowite było mrokiem, który rozświetlała jedna świeca paląca się na środku stołu. Pod nią widniała koperta z napisem „Aż do śmierci” obok stały dwa kieliszki i butelka ze schłodzonym winem. Harry uwielbia białe wino. Jest to jedyny alkohol, który pijał tylko na specjalne okazje. Uważał, że najlepsze trunki powinno zostawiać się na te najważniejsze momenty.
Wino należało do tych droższych. Szatyn był dość wybredny pod tym względem, ale znam go nie od dziś, wiem co lubi.
Dochodziła
trzecia. Na polu padał śnieg zakrywając wszystko białą powloką migocących
śnieżynek. Mimo iż była to połowa marca. Pogoda lubi płatać figle, zwłaszcza teraz.
Siedziałem w fotelu, parząc jak płomień pochłania kawałki wosku skapującego na
podstawkę, kiedy usłyszałem dźwięk przekręcanego klucza w zamku. Wstałem z
miejsca, kucając za kanapą. Gdy Harry wszedł do pomieszczenia miał dość nietypową
minę. Nie miał pojęcia o niczym, co zaplanowałem na dziś. Ściągnął swój płaszcz
wołając moje imię. Stanąłem za nim rekami zakrywając jego oczy.
-Zgadnij kto to. –Szatyn uśmiechnął się czując dotyk moich dłoni na jego twarzy. Bez odpowiedzi odwrócił się w moją stronę, składając na mych spragnionych czułości ustach zachłanny pocałunek.
-Stęskniłem się za tobą, tak bardzo nie lubię nagrywać solówek bez ciebie, co chwilę musieli zwracać mi uwagę. Nie potrafiłem się skupić, myślałem cały czas o tobie.
- Przygotowałem coś dla ciebie .- Chwyciłem go za rękę prowadząc korytarzem do salonu, gdzie stała na pół wypalona świeca. Chłopak patrzył na mnie z dezorientacją, nie do końca rozumiejąc, czemu w całym domu jest tak ciemno. Ja denerwowałem się z każdą chwilą coraz bardziej. Regułkę miałem wyuczona na pamięć, a mimo to nogi uginały mi się na samą myśl o …
Chwyciłem młodszego chłopaka za ręce, wpatrując się w jego zielone oczy i długie czarne rzęsy, rzucające lekki cień na jasno różowe policzki. On jest taki piękny – pomyślałem, wzdychając kilka centymetrów od ciała Stylesa.
Nie zwlekając już dłużej, wyciągnąłem małe czerwone pudełeczko z kieszeni marynarki. Nigdy nie byłem odważny, nie potrafiłem wygłaszać wyuczonych przemówień na pamięć ani stać przed kimś odpowiadając na pytania z kartki.
Teraz było inaczej … W grę wchodziły uczucia. Uczucia, którymi Louis żywił Stylesa i na odwrót. Gdy młodszy chłopak zobaczył jak Tomlinson klęka wyjmując z pudełeczka mały świecący pierścionek wypowiadając te trzy magiczne słowa, nie czekał aż ten skończy, rzucił się na chłopaka, wykrzykując „TAK!!!!!!!!” pomiędzy gorącymi pocałunkami .
Obydwoje byli tak szczęśliwi, nic nie mogło zniszczyć stanu, w jakim aktualnie się znajdowali. Harry nie zważał już na wino leżące na stole czy ciemność rozświetlającą jedynie mały płomyczek wygasającej świecy. Pragnął jedynie kochać się z jego narzeczonym tu i teraz….
*** Zayn i Niall pobrali się dwa lata temu (rok 2016 ). Liam z Agą mieli piękną córeczkę Elizę. Kaja jest najbliższą przyjaciółką całej szóstki, a także stałym gościem w domu Malików .
-Zgadnij kto to. –Szatyn uśmiechnął się czując dotyk moich dłoni na jego twarzy. Bez odpowiedzi odwrócił się w moją stronę, składając na mych spragnionych czułości ustach zachłanny pocałunek.
-Stęskniłem się za tobą, tak bardzo nie lubię nagrywać solówek bez ciebie, co chwilę musieli zwracać mi uwagę. Nie potrafiłem się skupić, myślałem cały czas o tobie.
- Przygotowałem coś dla ciebie .- Chwyciłem go za rękę prowadząc korytarzem do salonu, gdzie stała na pół wypalona świeca. Chłopak patrzył na mnie z dezorientacją, nie do końca rozumiejąc, czemu w całym domu jest tak ciemno. Ja denerwowałem się z każdą chwilą coraz bardziej. Regułkę miałem wyuczona na pamięć, a mimo to nogi uginały mi się na samą myśl o …
Chwyciłem młodszego chłopaka za ręce, wpatrując się w jego zielone oczy i długie czarne rzęsy, rzucające lekki cień na jasno różowe policzki. On jest taki piękny – pomyślałem, wzdychając kilka centymetrów od ciała Stylesa.
Nie zwlekając już dłużej, wyciągnąłem małe czerwone pudełeczko z kieszeni marynarki. Nigdy nie byłem odważny, nie potrafiłem wygłaszać wyuczonych przemówień na pamięć ani stać przed kimś odpowiadając na pytania z kartki.
Teraz było inaczej … W grę wchodziły uczucia. Uczucia, którymi Louis żywił Stylesa i na odwrót. Gdy młodszy chłopak zobaczył jak Tomlinson klęka wyjmując z pudełeczka mały świecący pierścionek wypowiadając te trzy magiczne słowa, nie czekał aż ten skończy, rzucił się na chłopaka, wykrzykując „TAK!!!!!!!!” pomiędzy gorącymi pocałunkami .
Obydwoje byli tak szczęśliwi, nic nie mogło zniszczyć stanu, w jakim aktualnie się znajdowali. Harry nie zważał już na wino leżące na stole czy ciemność rozświetlającą jedynie mały płomyczek wygasającej świecy. Pragnął jedynie kochać się z jego narzeczonym tu i teraz….
*** Zayn i Niall pobrali się dwa lata temu (rok 2016 ). Liam z Agą mieli piękną córeczkę Elizę. Kaja jest najbliższą przyjaciółką całej szóstki, a także stałym gościem w domu Malików .
Tak oto zakończyłam TSIFU. Naprawdę nie mogę uwierzyć w to, że przetrwałam przez te 21 rozdziałów. Tak jak napisałam na początku jest to tylko coś pierwszego, coś co na pewno nie jest szczytem oczekiwań czytelników jak i samej mnie. Zainspirowały mnie inne opowiadania o Larrym i to co dzieje się rzeczywiście u chłopców w tej chwili. Jestem Larry Shipper, co pewnie już każda z was zauważyła …
Pisałyście żebym nie kończyła jeszcze tego opowiadania, ale szczerze przyznam się, że zmęczyło mnie już ono trochę, nie wiem co ciekawego mogła bym tutaj dodać.
Postanowiłam zacząć drugie opowiadanie, też o Larrym, będzie miało inny charakter i fabułę, ale znacie mnie, koniec łatwo przewidzieć ;) . Jeśli macie jakieś pytania możecie śmiało pisać. Znajdziecie mnie tutaj :
http://ask.fm/Nat2332
https://www.facebook.com/pages/Larry-Stylinson-is-real/244728185634314?ref=hl
https://twitter.com/LARRYFOUREVER
Bardzo chciałam też podziękować Wioli, która dzielnie przy mnie trwała i poprawiał banalne błędy ortograficzne, które nie raz udało mi się zrobić <3 .
Do napisania mam nadzieję
Dziękuję każdemu kto tutaj był choć chwilę, Kocham was Nat :***
piątek, 22 lutego 2013
Przeprosiny
JEJ bardzo was przepraszam że nie dodawałam tak długo rozdziału . Wiem że czekanie na sam koniec i tak jak obiecałam na pewno go dodam . Nie jestem w stanie powiedziec kiedy to będzie .Postaram się jak najszybciej. Teraz nawet piszę z komputera w szkolonej pracowni bo jak tylko wrócę do domu muszę się uczyc. Bardzo was kocham i obiecuję że postaram się napisac końcówkę jak najszybciej . Trzymajcie się i do napisania . Nat :***
niedziela, 3 lutego 2013
Rozdział 21
ROZDZIAŁ 21
*LOUIS
Za chwilę rozpocznie się kolejny wykład, a za nim następny i następny… Jednak ten nie będzie taki zwykły, bo na nim w końcu będzie przedstawiona nasza nazwa zespołu i pierwsza piosenka, którą w większości napisał Niall i Liam, a reszta z zespołu, czyli ja, Harry i Zayn myśleliśmy nad naszym wizerunkiem. Wiadomo, przy mnie i loczku nie da się zbyt dużo zrobić zwłaszcza, jak jesteśmy w jednym miejscu razem i napadnie nas chwila czułości. Mamy na tyle szczęścia, że Zayn jest tak miły i wyrozumiały, że dokończył nasz ledwo co zaczęty projekt. Ostatnio zauważyłem nawroty mojej choroby z dzieciństwa, od razu udałem się do lekarza… Wiem, że nieleczona może być śmiertelnie niebezpieczna. Mama od razu załatwiła mi wizytę w naszej rodzinnej przychodni, dostałem dwa pudełeczka leków - jedne do zażywania objawowo, drugie, na co dzień, profilaktycznie. Harry zrobił z tego nie wiadomo jaką tragedię, prosiłem go żeby nikomu nie mówił, bo jeszcze zaczną mnie traktować jak jakiegoś dziwaka lub zaczną się obchodzić ze mną jak z porcelaną, ale nie, on od razu powiedział Zaynowi i Niallowi. O mało co się przez to nie pokłóciliśmy, ale wszystko mi wytłumaczył i przeprosił. Zrobił to z miłości do mnie, przynajmniej tak mówił. Powiedział jeszcze, że chłopaki powinni wiedzieć, jeśli chcemy stworzyć zgraną i lubiącą się paczkę, bez tajemnic. W sumie miał rację….
*Pan Franklins wszedł do Sali, jak zwykle spóźniając się. Położył listę obecności i jakieś papiery na biurku, po czym podszedł do każdej z grup i wręczył mikrofon. Popatrzyliśmy się na siebie totalnie zdezorientowani… To nie zgadzało się z tym, co mieliśmy dziś robić… No chyba, że nasz psor jak zwykle ma dla nas jakąś niespodziankę. Nie myliłem się .
-Moi drodzy, wiem, że umawialiśmy się nieco inaczej, ale dziś nie tylko przeczytacie swoje teksty. Dziś każdy z was będzie mógł po raz pierwszy zaśpiewać je przed publicznością. Mam nadzieję, że ćwiczyliście swoje piosenki i nie będzie wstydu. Liczę na was. Za chwilkę wyjdziemy do klubu, gdzie zaplanowany został konkurs na waszą pierwszą piosenkę. Zebrało się naprawdę dużo ludzi, a bilety sprzedały się zaraz po ogłoszeniu wydarzenia. Także, jeśli ktoś nie chce brać udziału i równoznacznie zniszczyć sobie szanse na stypendium w przyszłości niech od razu powie …Ktoś się sprzeciwia? Nie? To świetnie. Widzimy się za 20 minut pod bramami uczelni. Kto się spóźni, nie zostanie wzięty pod uwagę . – I koniec. Pan Franklins zamilkł, wziął tylko dziennik i wyszedł z klasy.
-No i co robimy chłopaki? Damy radę, ćwiczyliśmy tą piosenkę setki razy. Jest świetna, na pewno spodoba się innym.
- Masz racje Lou. Jak wszyscy to wszyscy. Polecę tylko po gitarę do pokoju i spotykamy się w ustalonym miejscu . – Niall, Zayn i Liam udali się w stronę ich pokoju, a ja i Harry od razu podeszliśmy do dziewczyn. Kaja wyglądała na bardzo zdenerwowaną, nie jestem Niallem, nie wiem, o co może chodzić, ale nie wygląda za dobrze. Zwykle jest promienna, a teraz można porównać ją do białych ścian w sali.
-Harry przyniósłbyś mi mój szary sweter z pokoju? Wiesz, ten, co kupiliśmy razem ostatnio? Bardzo cię proszę.
-Oczywiście, dla ciebie wszystko, spotkamy się przy bramie . –Widziałem jak szatyn odwraca się i znika w mroku korytarza. Aga, z innymi dziewczynami wyszła z pomieszczenia, zostawiając mnie i młodszą dziewczynę samych. Miałem już iść, kiedy usłyszałem ciche łkanie. Nie musiałem się odwracać żeby wiedzieć, kto to był. Kaja, siedziała na parkiecie koło ławki Nialla, ściskając w rękach białą kopertę z wielką czerwoną pieczęcią, płakała .
-Hej mała, co się stało? Czemu jesteś taka smutna?
-Louis , ja… ja … nie dam rady na tym konkursie. Zawiodę dziewczyny i zniszczę nasze szanse na ten kontrakt. Gdyby to odbywało się, chociaż miesiąc później na pewno bym się pozbierała. Teraz na samą myśl występu przed publiką, robi mi się nie dobrze, moje całe ciało przechodzą ciarki. Błagam cię wymyśl coś żebym nie musiała tam iść.
-Czeka , powoli, co się stało? Dlaczego nie możesz wystąpić? Nigdy nie miałaś problemu z występowaniem z dziewczynami.
-Tak, ale nigdy nie śpiewałam solo. Zawsze robiła to Aga albo Jessie, a teraz to ja mam najdłuższą solówkę i nie chodzi nawet o to, bo było by to śmieszne . Dziewczyna na studiach muzycznych boi się śpiewać publicznie…
-Wcale nie było by to śmieszne.
-Poczekaj, nie powiedziałam ci jeszcze wszystkiego. Gdy byłam w Polsce, mojej mamie zdiagnozowali bardzo poważną chorobę. Miała mieć w tym tygodniu operację, a wyniki podesłali mi w dzień wyjazdu w góry. Nie udało im się wyciąć guza. Nie zostało jej więcej niż dwa miesiące życia, których ja z nią nie spędzę, bo muszę siedzieć tutaj i kończyć naukę, którą ledwo co udało jej się wykupić. Wiesz studia są bardzo drogie, jeśli nie dostaniesz się na nie za jakieś wyjątkowe umiejętności. Ledwo, co powstrzymuję się przed płaczem na zajęciach, a już szczególnie na scenie przed ludźmi, śpiewając kawałek o miłości dziecka do matki.
-Kaja, powiem ci coś, o czym wiedza tylko chłopaki i moja rodzina. Jestem chory. -Dziewczyna podniosła zapłakana twarz do góry. Po jej policzkach spływał czarny tusz do rzęs, rozmyty przez łzy. Czarne źrenice rozszerzyły się w niedowierzaniu. Teraz wiem, jak musiał czuć się Harry, gdy mu powiedziałem o mojej chorobie . –Tak, dobrze usłyszałaś, może nie jest to aż tak poważne, bo nie potrzebuję operacji, ale gdybym przestał brać leki, mógłbym nawet w tej chwili upaść i nigdy już nie wstać. A wiesz, dlaczego chcę to wszystko znosić? Bo mam dla kogo żyć. Mam wspaniałych przyjaciół i osobę, którą kocham i mam zamiar spędzić z nim resztę mojego życia. Twoja mama na pewno będzie walczyć dla ciebie. Wiem, że może łatwo mi mówić, ale powinnaś mieć nadzieję. Są jakieś szanse na to, że wyzdrowieje? Chociaż jedna ?
- Ma 50 % szans na to, że kolejna operacja się uda, ale nie wiedzą czy organizm zniesie kolejną dawkę narkozy.
-Aż 50%. To bardzo dużo, trzeba myśleć pozytywnie. Wiesz może się stresujesz tym że to ty będziesz musiała śpiewać sama, zdradzę ci, że ja też mam małą solówkę. Pomyśl sobie, że dzięki temu twoja mama lepiej się poczuje. Na pewno, kiedy usłyszy jak ją kochasz, nabierze sił do walki z chorobą. Zrób to dla niej .- Wstałem z podłogi, wyciągając do Kai rękę , Dziewczyna chwyciła się mnie, a po kilku sekundach byliśmy już na równi.
-To jak będzie dobrze?
-Tak dziękuję Louis .- Podałem jej chusteczkę i razem opuściliśmy klasę. Spojrzałem na zegarek. Dochodziło w pół do dwunastej. Do zbiórki zostały nam jakieś dwie minuty. Wszyscy już czekali. Kaja podeszła do Agi i reszty dziewczyn, a ja do mojego Harrego.
*HARRY
Ruszyliśmy. Bałem się, że Lou nie zdąży. Na szczęście dotarli w ostatniej chwili. Pan Franklins wyciągnął listę obecności ze swojej czarnej torby i zaczął odczytywać nasze nazwiska po kolei. Mamy do przejścia jeszcze kilka przecznic, cale show zacznie się o równej 14. Mamy czas na jedna próbę i opinię reszty klasy…
* PRZED SAMYM WYSTEPEM *
Stoimy za sceną, wszyscy wokół zaciskają pięści. Widać zdenerwowanie w oczach. Pierwsze występują dziewczyny, nie słyszałem ich piosenki nigdy wcześniej, dopiero na próbach po raz pierwszy. Jest naprawdę niesamowita. Po całym przedstawieniu muszę im pogratulować weny, bo teks jest naprawdę świetny. Nasza grupa jest druga w kolejności. Patrzę na każdego z chłopaków. Niall i Zayn gadają coś do siebie szeptem. Liam trzyma Agę za ręce, dodając jej otuchy, a Louis … Louis stoi wpatrując się w zasłonę, tak jak by go tu nie było. Może tak walczy ze stresem albo nie przejmuje się tym występem? Nie, on na pewno czuje to, co my wszyscy .
Usłyszeliśmy pierwsze dźwięki, muzyka wypełniła cała salę. Zaczynała się smutno. Powolne uderzenia w klawisze pianina i szarpanie za struny gitary. Zabrzmiał pierwszy głos, była to Aga, jak zwykle zaczynała każda piosenkę, która dziewczyny śpiewały. Chwilka przerwy i zaczęła Kaja. Ona ma bardzo mocny głos. Nikt by się nie spodziewał, nie widać po niej tego. Szczupła, średniego wzrostu szatynka, z kręconymi włosami, stoi niepozornie, w jej oczach widać strach. Publiczność ją przytłacza, a z jej gardła wydobywają się przepiękne grube dźwięki. Po występnie dziewczyn, widownia wstała, wszyscy zaczęli klaskać i wiwatować. Nadeszła nasza kolej. Wnieśliśmy na scenę pięć krzeseł i taką sama liczbę mikrofonów. Usiedliśmy po kolei, Niall trzymał w rękach gitarę . Zaczął powoli pociągać palcami za struny. Spokojna muzyka rozniosła się po całej sali, usłyszeliśmy kilka pojedynczych oklasków na zachętę zaraz po tym, Zayn zaczął śpiewać:
Your hand fits in mine like it's made just for me
But bear this in mind it was meant to be.
And I'm joining up the dots with the freckles on your cheeks.
And it all makes sense to me.
Zdenerwowanie zaczęło powoli uchodzić, widownia patrzyła się na nas z coraz większym przekonaniem. Następne wersy piosenki należały do Liama:
I know you've never loved the crinkles by your eyes, when you smile.
You've never loved your stomach or your thighs.
The dimples in your back at the bottom of your spine.
But I'll love them endlessly.
Popatrzyli się na siebie, nie przestając śpiewać...
*LOUIS
Za chwilę rozpocznie się kolejny wykład, a za nim następny i następny… Jednak ten nie będzie taki zwykły, bo na nim w końcu będzie przedstawiona nasza nazwa zespołu i pierwsza piosenka, którą w większości napisał Niall i Liam, a reszta z zespołu, czyli ja, Harry i Zayn myśleliśmy nad naszym wizerunkiem. Wiadomo, przy mnie i loczku nie da się zbyt dużo zrobić zwłaszcza, jak jesteśmy w jednym miejscu razem i napadnie nas chwila czułości. Mamy na tyle szczęścia, że Zayn jest tak miły i wyrozumiały, że dokończył nasz ledwo co zaczęty projekt. Ostatnio zauważyłem nawroty mojej choroby z dzieciństwa, od razu udałem się do lekarza… Wiem, że nieleczona może być śmiertelnie niebezpieczna. Mama od razu załatwiła mi wizytę w naszej rodzinnej przychodni, dostałem dwa pudełeczka leków - jedne do zażywania objawowo, drugie, na co dzień, profilaktycznie. Harry zrobił z tego nie wiadomo jaką tragedię, prosiłem go żeby nikomu nie mówił, bo jeszcze zaczną mnie traktować jak jakiegoś dziwaka lub zaczną się obchodzić ze mną jak z porcelaną, ale nie, on od razu powiedział Zaynowi i Niallowi. O mało co się przez to nie pokłóciliśmy, ale wszystko mi wytłumaczył i przeprosił. Zrobił to z miłości do mnie, przynajmniej tak mówił. Powiedział jeszcze, że chłopaki powinni wiedzieć, jeśli chcemy stworzyć zgraną i lubiącą się paczkę, bez tajemnic. W sumie miał rację….
*Pan Franklins wszedł do Sali, jak zwykle spóźniając się. Położył listę obecności i jakieś papiery na biurku, po czym podszedł do każdej z grup i wręczył mikrofon. Popatrzyliśmy się na siebie totalnie zdezorientowani… To nie zgadzało się z tym, co mieliśmy dziś robić… No chyba, że nasz psor jak zwykle ma dla nas jakąś niespodziankę. Nie myliłem się .
-Moi drodzy, wiem, że umawialiśmy się nieco inaczej, ale dziś nie tylko przeczytacie swoje teksty. Dziś każdy z was będzie mógł po raz pierwszy zaśpiewać je przed publicznością. Mam nadzieję, że ćwiczyliście swoje piosenki i nie będzie wstydu. Liczę na was. Za chwilkę wyjdziemy do klubu, gdzie zaplanowany został konkurs na waszą pierwszą piosenkę. Zebrało się naprawdę dużo ludzi, a bilety sprzedały się zaraz po ogłoszeniu wydarzenia. Także, jeśli ktoś nie chce brać udziału i równoznacznie zniszczyć sobie szanse na stypendium w przyszłości niech od razu powie …Ktoś się sprzeciwia? Nie? To świetnie. Widzimy się za 20 minut pod bramami uczelni. Kto się spóźni, nie zostanie wzięty pod uwagę . – I koniec. Pan Franklins zamilkł, wziął tylko dziennik i wyszedł z klasy.
-No i co robimy chłopaki? Damy radę, ćwiczyliśmy tą piosenkę setki razy. Jest świetna, na pewno spodoba się innym.
- Masz racje Lou. Jak wszyscy to wszyscy. Polecę tylko po gitarę do pokoju i spotykamy się w ustalonym miejscu . – Niall, Zayn i Liam udali się w stronę ich pokoju, a ja i Harry od razu podeszliśmy do dziewczyn. Kaja wyglądała na bardzo zdenerwowaną, nie jestem Niallem, nie wiem, o co może chodzić, ale nie wygląda za dobrze. Zwykle jest promienna, a teraz można porównać ją do białych ścian w sali.
-Harry przyniósłbyś mi mój szary sweter z pokoju? Wiesz, ten, co kupiliśmy razem ostatnio? Bardzo cię proszę.
-Oczywiście, dla ciebie wszystko, spotkamy się przy bramie . –Widziałem jak szatyn odwraca się i znika w mroku korytarza. Aga, z innymi dziewczynami wyszła z pomieszczenia, zostawiając mnie i młodszą dziewczynę samych. Miałem już iść, kiedy usłyszałem ciche łkanie. Nie musiałem się odwracać żeby wiedzieć, kto to był. Kaja, siedziała na parkiecie koło ławki Nialla, ściskając w rękach białą kopertę z wielką czerwoną pieczęcią, płakała .
-Hej mała, co się stało? Czemu jesteś taka smutna?
-Louis , ja… ja … nie dam rady na tym konkursie. Zawiodę dziewczyny i zniszczę nasze szanse na ten kontrakt. Gdyby to odbywało się, chociaż miesiąc później na pewno bym się pozbierała. Teraz na samą myśl występu przed publiką, robi mi się nie dobrze, moje całe ciało przechodzą ciarki. Błagam cię wymyśl coś żebym nie musiała tam iść.
-Czeka , powoli, co się stało? Dlaczego nie możesz wystąpić? Nigdy nie miałaś problemu z występowaniem z dziewczynami.
-Tak, ale nigdy nie śpiewałam solo. Zawsze robiła to Aga albo Jessie, a teraz to ja mam najdłuższą solówkę i nie chodzi nawet o to, bo było by to śmieszne . Dziewczyna na studiach muzycznych boi się śpiewać publicznie…
-Wcale nie było by to śmieszne.
-Poczekaj, nie powiedziałam ci jeszcze wszystkiego. Gdy byłam w Polsce, mojej mamie zdiagnozowali bardzo poważną chorobę. Miała mieć w tym tygodniu operację, a wyniki podesłali mi w dzień wyjazdu w góry. Nie udało im się wyciąć guza. Nie zostało jej więcej niż dwa miesiące życia, których ja z nią nie spędzę, bo muszę siedzieć tutaj i kończyć naukę, którą ledwo co udało jej się wykupić. Wiesz studia są bardzo drogie, jeśli nie dostaniesz się na nie za jakieś wyjątkowe umiejętności. Ledwo, co powstrzymuję się przed płaczem na zajęciach, a już szczególnie na scenie przed ludźmi, śpiewając kawałek o miłości dziecka do matki.
-Kaja, powiem ci coś, o czym wiedza tylko chłopaki i moja rodzina. Jestem chory. -Dziewczyna podniosła zapłakana twarz do góry. Po jej policzkach spływał czarny tusz do rzęs, rozmyty przez łzy. Czarne źrenice rozszerzyły się w niedowierzaniu. Teraz wiem, jak musiał czuć się Harry, gdy mu powiedziałem o mojej chorobie . –Tak, dobrze usłyszałaś, może nie jest to aż tak poważne, bo nie potrzebuję operacji, ale gdybym przestał brać leki, mógłbym nawet w tej chwili upaść i nigdy już nie wstać. A wiesz, dlaczego chcę to wszystko znosić? Bo mam dla kogo żyć. Mam wspaniałych przyjaciół i osobę, którą kocham i mam zamiar spędzić z nim resztę mojego życia. Twoja mama na pewno będzie walczyć dla ciebie. Wiem, że może łatwo mi mówić, ale powinnaś mieć nadzieję. Są jakieś szanse na to, że wyzdrowieje? Chociaż jedna ?
- Ma 50 % szans na to, że kolejna operacja się uda, ale nie wiedzą czy organizm zniesie kolejną dawkę narkozy.
-Aż 50%. To bardzo dużo, trzeba myśleć pozytywnie. Wiesz może się stresujesz tym że to ty będziesz musiała śpiewać sama, zdradzę ci, że ja też mam małą solówkę. Pomyśl sobie, że dzięki temu twoja mama lepiej się poczuje. Na pewno, kiedy usłyszy jak ją kochasz, nabierze sił do walki z chorobą. Zrób to dla niej .- Wstałem z podłogi, wyciągając do Kai rękę , Dziewczyna chwyciła się mnie, a po kilku sekundach byliśmy już na równi.
-To jak będzie dobrze?
-Tak dziękuję Louis .- Podałem jej chusteczkę i razem opuściliśmy klasę. Spojrzałem na zegarek. Dochodziło w pół do dwunastej. Do zbiórki zostały nam jakieś dwie minuty. Wszyscy już czekali. Kaja podeszła do Agi i reszty dziewczyn, a ja do mojego Harrego.
*HARRY
Ruszyliśmy. Bałem się, że Lou nie zdąży. Na szczęście dotarli w ostatniej chwili. Pan Franklins wyciągnął listę obecności ze swojej czarnej torby i zaczął odczytywać nasze nazwiska po kolei. Mamy do przejścia jeszcze kilka przecznic, cale show zacznie się o równej 14. Mamy czas na jedna próbę i opinię reszty klasy…
* PRZED SAMYM WYSTEPEM *
Stoimy za sceną, wszyscy wokół zaciskają pięści. Widać zdenerwowanie w oczach. Pierwsze występują dziewczyny, nie słyszałem ich piosenki nigdy wcześniej, dopiero na próbach po raz pierwszy. Jest naprawdę niesamowita. Po całym przedstawieniu muszę im pogratulować weny, bo teks jest naprawdę świetny. Nasza grupa jest druga w kolejności. Patrzę na każdego z chłopaków. Niall i Zayn gadają coś do siebie szeptem. Liam trzyma Agę za ręce, dodając jej otuchy, a Louis … Louis stoi wpatrując się w zasłonę, tak jak by go tu nie było. Może tak walczy ze stresem albo nie przejmuje się tym występem? Nie, on na pewno czuje to, co my wszyscy .
Usłyszeliśmy pierwsze dźwięki, muzyka wypełniła cała salę. Zaczynała się smutno. Powolne uderzenia w klawisze pianina i szarpanie za struny gitary. Zabrzmiał pierwszy głos, była to Aga, jak zwykle zaczynała każda piosenkę, która dziewczyny śpiewały. Chwilka przerwy i zaczęła Kaja. Ona ma bardzo mocny głos. Nikt by się nie spodziewał, nie widać po niej tego. Szczupła, średniego wzrostu szatynka, z kręconymi włosami, stoi niepozornie, w jej oczach widać strach. Publiczność ją przytłacza, a z jej gardła wydobywają się przepiękne grube dźwięki. Po występnie dziewczyn, widownia wstała, wszyscy zaczęli klaskać i wiwatować. Nadeszła nasza kolej. Wnieśliśmy na scenę pięć krzeseł i taką sama liczbę mikrofonów. Usiedliśmy po kolei, Niall trzymał w rękach gitarę . Zaczął powoli pociągać palcami za struny. Spokojna muzyka rozniosła się po całej sali, usłyszeliśmy kilka pojedynczych oklasków na zachętę zaraz po tym, Zayn zaczął śpiewać:
Your hand fits in mine like it's made just for me
But bear this in mind it was meant to be.
And I'm joining up the dots with the freckles on your cheeks.
And it all makes sense to me.
Zdenerwowanie zaczęło powoli uchodzić, widownia patrzyła się na nas z coraz większym przekonaniem. Następne wersy piosenki należały do Liama:
I know you've never loved the crinkles by your eyes, when you smile.
You've never loved your stomach or your thighs.
The dimples in your back at the bottom of your spine.
But I'll love them endlessly.
Popatrzyli się na siebie, nie przestając śpiewać...
I won't let these little things slip
out of my mouth.
But if I do it's you, oh it's you they add up to.
I'm in love with you and all these little things.
W końcu przyszedł czas na mojego boga. Jego kawałek jest napisany tak jak by o mnie, Niall wiedział co robił. Mała przygrywka i zaczął:
You can't go to bed without a cup of tea..
And maybe that's the reason that you talk in your sleep.
And all those conversations are the secrets that I keep
Though it makes no sense to me.
Nadeszła kolej na mnie .Teraz dopiero poczułem, jak bardzo ręce mi się pocą, a głos drży:
I know you've never loved the sound of your voice on tape,
You never want to know how much you weigh.
You still have to squeeze into your jeans,
But you're perfect to me.
Dołączył do mnie Niall, a koniec poszedł już gładko:
I won't let these little things slip out of my mouth..
But if it's true it's you, it's you they add up to.
I'm in love with you and all these little things.
On sam nie wyglądał na zbyt zdenerwowanego. Jako jedyny z nas najwięcej ćwiczył do tej piosenki, którą i tak sam wymyślił, z pomocą Liama:
You'll never love yourself half as much as I love you.
You'll never treat yourself right, darlin' but I want you to.
If I let you know, I'm here for you, maybe you'll love yourself,
Like I love you. Ooh..
Potem znowu ja , a sam końcowy refren zaśpiewaliśmy razem. Zerkając na siebie, siedząc na krzesłach ułożonych w półkole:
I've just let these little things slip out of my mouth.
'Cause it's you, oh it's you.. it's you they add up to.
And I'm in love with you and all these little things.
I won't let these little things slip out of my mouth.
But if it's true. it's you.. it's you they add up to.
I'm in love with you. And all your little things.
Widownia już przy ostatniej linijce piosenki wstała i zaczęła klaskać. Niesamowite uczucie stać na scenie z czwórką najważniejszych osób w życiu i słyszeć jak pół tysiąca osób krzyczy, że to, co zrobiłeś chwilkę temu jest niesamowite. Po nas wystąpiły jeszcze trzy zespoły. Czas na ogłoszenie wyników ciągnął się w nieskończoność. Na scenę wszedł gruby, niski mężczyzna, a przy nim stanął pan Franklins. Obydwaj trzymają w dłoniach białe koperty, od których będzie zależało nasze przyszłe życie .
Cichy szelest rozrywanego papieru i tylko sekundy dzielą nas od poznania wyników .
-Trzecie miejsce w naszym konkursie zajmuje…. Zespół …- Po tych słowach serce mocniej mi zabiło, błagam żeby on nie powiedział o nas .
-The cup ! Gratulacje. Mimo, że to nie pierwsze chłopaki otrzymują czek w wysokości 5 tysięcy euro .
-Drugie miejsce i możliwość podpisania kontraktu na wydanie singla otrzymują … Little Mix! Brawo dziewczyny spisałyście się na medal . – Popatrzyłem na Liama, który już ściskał Agę, która całą twarz miała we łzach. Kaja podeszła odebrać nagrodę, ale w nas napięcie jeszcze nie zeszło. Znów zapadła zupełna cisza. Niski grubasek chyba specjalnie robił taka atmosferę. W końcu otworzył druga kopertę, wyjął biała kartkę A4 i zaczął czytać:
,,Pierwszą nagrodę i możliwość podpisania kontraktu z wytwórnia muzyczną ,,Syco music” w konkursie muzycznym ,,One dream „ zdobywa zespół … ONE DIRECTION ! Bardzo proszę o gorące brawa, bo oto ta piątka młodych chłopaków, otrzymała właśnie szansę na zaistnienie w świecie muzycznym. Drodzy państwo oto Zayn Malik, Niall Horan, Harry Styles, Louis Tomlinson, i Liam Payne, którzy zostaną wpisani, jako kolejne pokolenie w naszej złotej księdze. ,,
-Sam nie mogę w to uwierzyć, naprawdę nam się udało, wszystko dzieje się tu i teraz, a nie we śnie lub pod wpływem jakiś środków odurzających. Louis zwrócił się gwałtownie w moja stronę i złożył namiętny pocałunek na moich ustach. Tak przy wszystkich, nie obchodziło go to, że są tutaj fotoreporterzy, którzy wręcz czekają na takie nowinki. Pozostaje nam tylko oblać nasze zwycięstwo sami. Tylko my, no myślę, że Liam i Niall będą chcieli jeszcze dziewczyny, ale nie przeszkadza mi to …
But if I do it's you, oh it's you they add up to.
I'm in love with you and all these little things.
W końcu przyszedł czas na mojego boga. Jego kawałek jest napisany tak jak by o mnie, Niall wiedział co robił. Mała przygrywka i zaczął:
You can't go to bed without a cup of tea..
And maybe that's the reason that you talk in your sleep.
And all those conversations are the secrets that I keep
Though it makes no sense to me.
Nadeszła kolej na mnie .Teraz dopiero poczułem, jak bardzo ręce mi się pocą, a głos drży:
I know you've never loved the sound of your voice on tape,
You never want to know how much you weigh.
You still have to squeeze into your jeans,
But you're perfect to me.
Dołączył do mnie Niall, a koniec poszedł już gładko:
I won't let these little things slip out of my mouth..
But if it's true it's you, it's you they add up to.
I'm in love with you and all these little things.
On sam nie wyglądał na zbyt zdenerwowanego. Jako jedyny z nas najwięcej ćwiczył do tej piosenki, którą i tak sam wymyślił, z pomocą Liama:
You'll never love yourself half as much as I love you.
You'll never treat yourself right, darlin' but I want you to.
If I let you know, I'm here for you, maybe you'll love yourself,
Like I love you. Ooh..
Potem znowu ja , a sam końcowy refren zaśpiewaliśmy razem. Zerkając na siebie, siedząc na krzesłach ułożonych w półkole:
I've just let these little things slip out of my mouth.
'Cause it's you, oh it's you.. it's you they add up to.
And I'm in love with you and all these little things.
I won't let these little things slip out of my mouth.
But if it's true. it's you.. it's you they add up to.
I'm in love with you. And all your little things.
Widownia już przy ostatniej linijce piosenki wstała i zaczęła klaskać. Niesamowite uczucie stać na scenie z czwórką najważniejszych osób w życiu i słyszeć jak pół tysiąca osób krzyczy, że to, co zrobiłeś chwilkę temu jest niesamowite. Po nas wystąpiły jeszcze trzy zespoły. Czas na ogłoszenie wyników ciągnął się w nieskończoność. Na scenę wszedł gruby, niski mężczyzna, a przy nim stanął pan Franklins. Obydwaj trzymają w dłoniach białe koperty, od których będzie zależało nasze przyszłe życie .
Cichy szelest rozrywanego papieru i tylko sekundy dzielą nas od poznania wyników .
-Trzecie miejsce w naszym konkursie zajmuje…. Zespół …- Po tych słowach serce mocniej mi zabiło, błagam żeby on nie powiedział o nas .
-The cup ! Gratulacje. Mimo, że to nie pierwsze chłopaki otrzymują czek w wysokości 5 tysięcy euro .
-Drugie miejsce i możliwość podpisania kontraktu na wydanie singla otrzymują … Little Mix! Brawo dziewczyny spisałyście się na medal . – Popatrzyłem na Liama, który już ściskał Agę, która całą twarz miała we łzach. Kaja podeszła odebrać nagrodę, ale w nas napięcie jeszcze nie zeszło. Znów zapadła zupełna cisza. Niski grubasek chyba specjalnie robił taka atmosferę. W końcu otworzył druga kopertę, wyjął biała kartkę A4 i zaczął czytać:
,,Pierwszą nagrodę i możliwość podpisania kontraktu z wytwórnia muzyczną ,,Syco music” w konkursie muzycznym ,,One dream „ zdobywa zespół … ONE DIRECTION ! Bardzo proszę o gorące brawa, bo oto ta piątka młodych chłopaków, otrzymała właśnie szansę na zaistnienie w świecie muzycznym. Drodzy państwo oto Zayn Malik, Niall Horan, Harry Styles, Louis Tomlinson, i Liam Payne, którzy zostaną wpisani, jako kolejne pokolenie w naszej złotej księdze. ,,
-Sam nie mogę w to uwierzyć, naprawdę nam się udało, wszystko dzieje się tu i teraz, a nie we śnie lub pod wpływem jakiś środków odurzających. Louis zwrócił się gwałtownie w moja stronę i złożył namiętny pocałunek na moich ustach. Tak przy wszystkich, nie obchodziło go to, że są tutaj fotoreporterzy, którzy wręcz czekają na takie nowinki. Pozostaje nam tylko oblać nasze zwycięstwo sami. Tylko my, no myślę, że Liam i Niall będą chcieli jeszcze dziewczyny, ale nie przeszkadza mi to …
sobota, 2 lutego 2013
Przeczytaj to dla mnie bardzo ważne
sobota, 19 stycznia 2013
ROZDZIAL20
ROZDZIAŁ 20
*ZAYN
Budzę się , jeszcze nie wiem gdzie jestem, a już czuję, że mam koło siebie całe moje życie. Mam jego, mój skarb, najcenniejszy na świecie. Bardzo rzadko mu to powtarzam, a powinienem, te dwa słowa, to uczucie, bez którego nasz związek nie był by rzeczywisty. Niall jeszcze śpi, do godziny ustawionej na budziku zostało jeszcze 15 minut. Uwielbiam tak po prostu leżeć przytulony do niego podziwiając jego piękną twarz. Smukłe rysy, duże oczy, gęste rzęsy i pełne malinowe usta. Jedną ręką gładzę go po włosach, druga mam splecioną z jego dłonią . ,,Kocham cię ‘’ –wyszeptałem mu w ucho , na co lekko się poruszył i jeszcze mocniej wtulił we mnie . Wymruczał cos pod nosem i dalej spał. Cały ten jego urok jak małego, bezbronnego kotka, leżącego na posłaniu z zawiniętym ogonkiem.
* Profesor, który opiekuje się akurat naszą grupą zorganizował kulig w ramach zajęć. Mamy wybór: albo jedziemy, albo zostajemy na uczelni i idziemy na zajęcia do równoległej klasy. Wiadomo, cała nasza piątka bez wahania podpisała zgodę na wyjazd. Zbiórka jest o 6: 30 pod wejściem do akademika. Pojedziemy tam starym szkolnym busem, takim jak kiedyś dzieciaki jeździły do szkoły. Zaplanowano nam tam także nocleg w jeden z pobliskich karczm. Joanna -nauczycielka wokalu powiedziała, że swoje zespoły mają tam próby wybranych przez siebie piosenek i nagarnie ich na płyty pamiątkowe. Zawsze robią coś takiego w tej szkole, aby móc porównać, jakie zdolności posiadało się na początku, a jakie pod koniec edukacji. Nie udało nam się jeszcze wymyślić nazwy zespołu. Pan Franklins jest na tyle wyrozumiały, iż pozwolił nam na jeszcze kilka dni. Po przyjeździe musimy mieć ją już dobrze przemyślaną, ponieważ zespoły zostaną zgłoszone do konkursów, a bez nazwy nasza kandydatura jest niemożliwa. Może któregoś z nas natchnie na miejscu, oby …
* LIAM
Ledwo, co mogę otwierać oczy o tej porze, nienawidzę wstawać tak wcześnie. W dodatku położyłem się wczoraj bardzo późno, nie wiem czy mogę powiedzieć wczoraj soro była to 2 w nocy. Cały czas pisałem z Agnieszką, mimo że jesteśmy od siebie kilka pokoi. Wyjątkowo tej nocy nie można było wychodzić ze swoich pokoi na noc, była przeprowadzana jakaś inspekcja. Słyszałem tylko jak Zayn szeptał coś Niallowi do póki nie zadzwonił budzik i wszyscy nie zerwaliśmy się na równe nogi. Mamy jeszcze jakieś 20 minut do zbiórki, a kolejka do łazienki rośnie. Co chwilę ktoś czegoś potrzebuje. Spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy. Szczoteczkę do zębów, ręcznik, dwie pary spodni, podkoszulek, białe conversy, żeby mieć w czym chodzić po pokojach, bieliznę i odtwarzacz ze słuchawkami. Bardzo dawno nie jeździłem tak starymi busami jak ten, którym mamy jechać w góry. Góry to może za dużo powiedziane, jest to kompleks kilkunastu ośrodków i karcz położonych blisko siebie, koło lasu i trzech gór, niezawysokich, ale zawsze coś. Znając naszych wykładowców zadadzą nam napisać sprawozdanie z tej wycieczki. Zaplanowali nam konkurs sprawdzający każdy zespół. Mamy wymyśleć własną piosenkę, słowa i muzykę sami. Bez żadnej pomocy. Ma być to coś w stylu testu sprawdzającego czy nadajemy się do zespołu czy nie.
*Myślałem, że się nie wyrobimy, a jednak udało nam się, a nawet zostało jeszcze czasu na to, aby posiedzieć w poczekalni na resztę klasy i wychowawców .
*HARRY
*ZAYN
Budzę się , jeszcze nie wiem gdzie jestem, a już czuję, że mam koło siebie całe moje życie. Mam jego, mój skarb, najcenniejszy na świecie. Bardzo rzadko mu to powtarzam, a powinienem, te dwa słowa, to uczucie, bez którego nasz związek nie był by rzeczywisty. Niall jeszcze śpi, do godziny ustawionej na budziku zostało jeszcze 15 minut. Uwielbiam tak po prostu leżeć przytulony do niego podziwiając jego piękną twarz. Smukłe rysy, duże oczy, gęste rzęsy i pełne malinowe usta. Jedną ręką gładzę go po włosach, druga mam splecioną z jego dłonią . ,,Kocham cię ‘’ –wyszeptałem mu w ucho , na co lekko się poruszył i jeszcze mocniej wtulił we mnie . Wymruczał cos pod nosem i dalej spał. Cały ten jego urok jak małego, bezbronnego kotka, leżącego na posłaniu z zawiniętym ogonkiem.
* Profesor, który opiekuje się akurat naszą grupą zorganizował kulig w ramach zajęć. Mamy wybór: albo jedziemy, albo zostajemy na uczelni i idziemy na zajęcia do równoległej klasy. Wiadomo, cała nasza piątka bez wahania podpisała zgodę na wyjazd. Zbiórka jest o 6: 30 pod wejściem do akademika. Pojedziemy tam starym szkolnym busem, takim jak kiedyś dzieciaki jeździły do szkoły. Zaplanowano nam tam także nocleg w jeden z pobliskich karczm. Joanna -nauczycielka wokalu powiedziała, że swoje zespoły mają tam próby wybranych przez siebie piosenek i nagarnie ich na płyty pamiątkowe. Zawsze robią coś takiego w tej szkole, aby móc porównać, jakie zdolności posiadało się na początku, a jakie pod koniec edukacji. Nie udało nam się jeszcze wymyślić nazwy zespołu. Pan Franklins jest na tyle wyrozumiały, iż pozwolił nam na jeszcze kilka dni. Po przyjeździe musimy mieć ją już dobrze przemyślaną, ponieważ zespoły zostaną zgłoszone do konkursów, a bez nazwy nasza kandydatura jest niemożliwa. Może któregoś z nas natchnie na miejscu, oby …
* LIAM
Ledwo, co mogę otwierać oczy o tej porze, nienawidzę wstawać tak wcześnie. W dodatku położyłem się wczoraj bardzo późno, nie wiem czy mogę powiedzieć wczoraj soro była to 2 w nocy. Cały czas pisałem z Agnieszką, mimo że jesteśmy od siebie kilka pokoi. Wyjątkowo tej nocy nie można było wychodzić ze swoich pokoi na noc, była przeprowadzana jakaś inspekcja. Słyszałem tylko jak Zayn szeptał coś Niallowi do póki nie zadzwonił budzik i wszyscy nie zerwaliśmy się na równe nogi. Mamy jeszcze jakieś 20 minut do zbiórki, a kolejka do łazienki rośnie. Co chwilę ktoś czegoś potrzebuje. Spakowałem najpotrzebniejsze rzeczy. Szczoteczkę do zębów, ręcznik, dwie pary spodni, podkoszulek, białe conversy, żeby mieć w czym chodzić po pokojach, bieliznę i odtwarzacz ze słuchawkami. Bardzo dawno nie jeździłem tak starymi busami jak ten, którym mamy jechać w góry. Góry to może za dużo powiedziane, jest to kompleks kilkunastu ośrodków i karcz położonych blisko siebie, koło lasu i trzech gór, niezawysokich, ale zawsze coś. Znając naszych wykładowców zadadzą nam napisać sprawozdanie z tej wycieczki. Zaplanowali nam konkurs sprawdzający każdy zespół. Mamy wymyśleć własną piosenkę, słowa i muzykę sami. Bez żadnej pomocy. Ma być to coś w stylu testu sprawdzającego czy nadajemy się do zespołu czy nie.
*Myślałem, że się nie wyrobimy, a jednak udało nam się, a nawet zostało jeszcze czasu na to, aby posiedzieć w poczekalni na resztę klasy i wychowawców .
*HARRY
Siedzimy w
tym czymś, ciężko to nazwać busem. Siedzenia są całe obdarte, po podłodze wala
się mnóstwo śmieci, a w powietrzu unosi się przykry zapach. Nie wiem, kto
jeździł tym czymś wcześniej, ale na pewnie nie byli to czyści ludzie. Wiadomo z
kim siedzę, przed nami jest Liam i Aga, a równolegle Niall i Zayn. Nie pojmuję
jak oni mogą spać w tym smrodzie, nie mówiąc już o Louisie, który opiera głowę o
moje ramię i lekko pochrapuje. Nie wiem czy jest mu wygodnie, w końcu jedziemy
już dobre dwie i pół godziny, a on ani razu nie zmienił pozycji. Na szczęście
jeszcze chwilka i będziemy na miejscu, mam nadzieje, że karczma będzie o wiele
lepsza niż ten gruchot .
Jedna z wychowawczyń, zaczęła chodzić w wzdłuż przejścia pomiędzy fotelami i mówić, aby zaczynać się powoli ubierać, dojeżdżamy.
-Loui … wstawaj, zaraz będziemy, musisz się ubrać – Wyszeptałem mu do ucha. Potrzasnął lekko głową i jeszcze bardziej wtulił się w mój bark.
– Mówię serio wstawiaj, bo cię tutaj zostawią. –Podniósł się, lekko otwierając oczy
-Ale ty byś mnie nie zostawił, prawda ?
-Oczywiście, że nie. Nie miał bym wyjścia, leżałeś mi na ramieniu . –Uśmiechnąłem się do niego, na co zamruczał i wstał, aby podać kurtki całemu tyłowi busa. Łącznie jest nas 32, niezbyt dużo jak na wyjazd klasowy, ale może to i lepiej .
Dostaliśmy pokoje odpowiadające liczbie osób w swoim zespole. Mamy pokój 17, na 23 w całym budynku. Ogólnie karczma składa się z trzech pięter, na samym dole restauracja (jak zwykle w każdej takiej siedzibie) i sala. Duży hol ze sceną, widocznie tutaj odbywają się jakieś występy dla całej miejscowości. Gdy wchodziliśmy, rzucił mi się w oczy wielki plakat z napisem ,,Mała tancereczka ‘’. Jest on już trochę obdarty, a niektórych liter nie jest się w stanie odczytać, ale widać, że była to sztuka bardzo smutna. Nikt pewnie już o nim nie pamięta, data przedstawienia to 19.02.2009, czyli dość dawno temu, cztery lata już będą. Gdy byłem młodszy, bardzo lubiłem chodzić z mamą do teatru, podziwiałem tych wszystkich aktorów, którzy potrafią wczuć się w prawie każdą postać. Każą mu naśladować kogoś, a on to robi, bez problemów tak jakby już od dawna znał tą osobę, a to wszystko tylko dzięki scenariuszowi. Myślałem nawet nad uczelnią aktorską, ale szybko się rozmyśliłem, muzyka to coś co kocham i nigdy nie zamieniłbym jej na nic innego.
*Idziemy długim korytarzem, wokół wiszą jakieś stare portrety ludzi, których nigdy wcześniej nie widziałem. Koło mnie idzie Louis, nie wygląda za dobrze, jest jakiś blady. Mam nadzieję, że to nic poważnego, wspominał mi kiedyś, że ma problemy z krążeniem, ale od dawna nie miał żadnych objawów. Odstawił leki i zapomniał. Po prostu tak, jakby choroba minęła, a wiadomo takie rzeczy nie znikają, ma się to już do końca. Może to tez przez to, że nie spał za długo wczoraj w nocy i jest wymęczony? Oby, nie wiem co bym zrobił gdyby mu się coś stało, załamałbym się, tak bardzo go kocham... Uświadamiam mu to codziennie po kilka razy, myślę, że nawet gdybym starał się przestać, nie dałbym rady. Czekałbym 30 lat i więcej, gdyby mu się odwidziało. Na szczęście nie widać by miał takie zamiary. Przynajmniej po tym jak rozmawiamy i jak zachowuje się w stosunku do mnie.
Sam nie mam zbyt dużo siły, nogi mi odpadają. Siedzenia w tym pojeździe zagłady, były mniej wygodne, niż jak bym siedział na twardej ziemi. Dziś spędzimy noc tutaj, a jutro zaraz z rana, jak tylko słońce zacznie się budzić, musimy wstać, ubrać się bardzo ciepło i dojść do centrum miejscowości, skąd zabierze nas karoca. Byłem już kiedyś na kuligu, nie należy to do moich najlepszych przeżyć. Nie sądziłem, że na takich przejażdżkach aż tak wieje. Ręce miałem całe zmarznięte i nie czułem palców u stóp, nie mówiąc już o kolorze mojej twarzy - jeden wielki burak. W planie mamy jazdę zaprzęgiem przez las, pobyt w leśniczówce i wysłuchanie historii tego miejsca i wreszcie podłączenie kilku par sanek do zaprzęgu, i kulig do samego ośrodka. Potem czaka nas obiado –kolacja w postaci żurku z kiełbasą (oddam swoją Louisowi), jakieś dwie godziny czasu wolnego i do łóżka. Następnego dnia pobudka, śniadanie i znowu podróż do akademika tym gruchotem. Tryskam szczęściem z tego powodu.
*Niall cała drogę na dół przegadał z Kają, nie wiem dlaczego mam wrażenie, że się zmieniła. Od czasu ferii, kiedy wyjechała, jest jakaś inna, ale to może tylko moje zdanie. Liam z Agą zniknęli gdzieś z tyłu całej grupy. Ja z Zaynem i Louisem idziemy na samym początku, gadając na masę różnych tematów, najbardziej zainteresowałem się tym jak zareagowali ich rodzice na wieść, że są razem. W końcu ja i Lou nie możemy ukrywać się wiecznie, kiedyś też przyjdzie pora na ujawnienie się starszym. Myślę, że nastąpi to już nie długo. Byłem na tyle odważny i powiedziałem Zaynowi o naszej nocy sylwestrowej, tak żeby Lou nie usłyszał, jaki temat właśnie poruszamy. Sam idzie trochę wolniej niż my, tak jakby nie nadążał. Zatrzymał się na chwilę przy pani Fans, jednej z wychowawczyni z ośrodka. Mulat pogratulował mi tylko pomysłu, sam przyznał się, że on i Niall nic większego nie zrobili tej nocy, tak jak nam mówili - leżeli i oglądali maraton filmowy, dodał też, że dla niego liczyło się to, że byli razem. Pokiwałem głową, przystanęliśmy, aby Lou mógł nadgonić kawałek drogi do nas. Cała wycieczka skończyła się jakieś dwie minuty później, gdy doszliśmy w końcu do zaprzęgu z końmi. Nagle nie wiadomo skąd wyszedł Liam, podbiegł do jednego z nich i zaczął gładzić po pysku. Coś wspominał, że w dzieciństwie jego dziadek hodował zwierzęta. Miał dużą farmę i pastwisko, a także konie. Może to dlatego. Po załadowaniu wszystkich potrzebnych rzeczy, ruszyliśmy. Jechaliśmy obok wielkich starych dębów, potem nie mogłem już odróżnić rodzajów drzew. Im bardziej w głąb, tym stawało się bardziej magicznie. Wszystko pokryte białym śniegiem błyszczało od mrozu. Gdzieniegdzie, można było dostrzec wiewiórkę skacząca pomiędzy gałęziami, Dzięki takim wyjazdom wszyscy się do siebie zbliżyli. Do jednej z wychowawców nie musimy już zwracać się proszę pani, tylko po prostu Katie. Opowiadała nam o tym jak sama zaczynała z muzyką i jak dostała prace w tej karczmie. Dzięki temu, poznaje wielu młodych i utalentowanych ludzi, takich jak my. Wspomniała też cos o tym, że ma dla nas na koniec jakąś niespodziankę, ale gdy tylko zaczęły się pytania szybko zmieniła temat. Po dwóch godzinach jazdy dotarliśmy do leśniczówki, i bardzo dobrze, bo mój pęcherz miał zaraz eksplodować. Po cichu wyszedłem w trakcie wykładu i udałem się do ubikacji. Znaczy bardzo chciałem udać się tam, ale zabłądziłem. Wszędzie wisiały tylko tabliczki right direction, left direction, Błądziłem tak około 15 minut, aż w końcu trafiłem na duże niebieskie drzwi od łazienki. To słowo direction cały czas siedzi mi w głowie, zastanawia mnie to, po co w takim starym miejscu znalazły się nowe znaki prowadzące do nikąd. Po prostu postawione w śniegu, nic nieznaczące tablice z czarnym napisem. I nagle ten przypływ ciepła, w końcu chyba udało mi się znaleźć odpowiednią nazwę dla naszego zespołu , nie będzie ona taka jak te, bo one wskazują kilka kierunków, nie wiadomo, który wybrać a w życiu chodzi tylko o ten jeden, ten najważniejszy i słuszny ,,ONE DIRECTION”. I tak to się wszystko zaczęło. W przerwie zaproponowałem chłopakom moją propozycję na nazwę, byli za. Powiem więcej, bardzo im się spodobała, trzeba tylko iść do pana Franklinsa i powiedzieć mu o naszym wyborze.
*NIALL
Wracamy, przed nami tylko noc i znowu szara rzeczywistość. Nauka i obowiązki, wątpię żeby zabrali nas gdzieś jeszcze w tym roku studenckim. Zacząłem już pisać fragmenty naszej piosenki na konkurs. Słowa, kilka akordów i to wszystko. Jak dojedziemy do ośrodka zwołam chłopaków i wymyślimy jej dalszą część. Piszę ją specjalnie dla Kai. Ona nie potrafi pogodzić się ze swoim wyglądem, co chwilę ma jakiś problem do tego. Ostatnio w ogóle się zmieniła. Nie poznaję jej, to już nie ta sama osoba, którą była przed przerwą świąteczną. Coś na pewno musiało się wydarzyć, sama z siebie by się aż tak bardzo nie zmieniła …
20 jest, nawet nie wiecie jak ja was wszystkich bardzo kocham. Za te komentarze motywujące mnie do pisania. Za wszystko bardzo dziękuję. Dalej jestem na siebie zła, że nie dodaję rozdziałów szybciej a pisanie ich nie zajmuje mi więcej nić 3 godziny. Staram się, aby były lepsze niż poprzedni, czasami nie wychodzi. To jest mój pierwszy blog i cieszę się, że udało mi się go prowadzić prawie do końca. Przed nami jeszcze jakieś 2 lub 1 rozdział i epilog. Znając mnie na pewno będzie tego więcej, dobra nie przynudzam. Czytajcie i do napisania
Nat:***
Jedna z wychowawczyń, zaczęła chodzić w wzdłuż przejścia pomiędzy fotelami i mówić, aby zaczynać się powoli ubierać, dojeżdżamy.
-Loui … wstawaj, zaraz będziemy, musisz się ubrać – Wyszeptałem mu do ucha. Potrzasnął lekko głową i jeszcze bardziej wtulił się w mój bark.
– Mówię serio wstawiaj, bo cię tutaj zostawią. –Podniósł się, lekko otwierając oczy
-Ale ty byś mnie nie zostawił, prawda ?
-Oczywiście, że nie. Nie miał bym wyjścia, leżałeś mi na ramieniu . –Uśmiechnąłem się do niego, na co zamruczał i wstał, aby podać kurtki całemu tyłowi busa. Łącznie jest nas 32, niezbyt dużo jak na wyjazd klasowy, ale może to i lepiej .
Dostaliśmy pokoje odpowiadające liczbie osób w swoim zespole. Mamy pokój 17, na 23 w całym budynku. Ogólnie karczma składa się z trzech pięter, na samym dole restauracja (jak zwykle w każdej takiej siedzibie) i sala. Duży hol ze sceną, widocznie tutaj odbywają się jakieś występy dla całej miejscowości. Gdy wchodziliśmy, rzucił mi się w oczy wielki plakat z napisem ,,Mała tancereczka ‘’. Jest on już trochę obdarty, a niektórych liter nie jest się w stanie odczytać, ale widać, że była to sztuka bardzo smutna. Nikt pewnie już o nim nie pamięta, data przedstawienia to 19.02.2009, czyli dość dawno temu, cztery lata już będą. Gdy byłem młodszy, bardzo lubiłem chodzić z mamą do teatru, podziwiałem tych wszystkich aktorów, którzy potrafią wczuć się w prawie każdą postać. Każą mu naśladować kogoś, a on to robi, bez problemów tak jakby już od dawna znał tą osobę, a to wszystko tylko dzięki scenariuszowi. Myślałem nawet nad uczelnią aktorską, ale szybko się rozmyśliłem, muzyka to coś co kocham i nigdy nie zamieniłbym jej na nic innego.
*Idziemy długim korytarzem, wokół wiszą jakieś stare portrety ludzi, których nigdy wcześniej nie widziałem. Koło mnie idzie Louis, nie wygląda za dobrze, jest jakiś blady. Mam nadzieję, że to nic poważnego, wspominał mi kiedyś, że ma problemy z krążeniem, ale od dawna nie miał żadnych objawów. Odstawił leki i zapomniał. Po prostu tak, jakby choroba minęła, a wiadomo takie rzeczy nie znikają, ma się to już do końca. Może to tez przez to, że nie spał za długo wczoraj w nocy i jest wymęczony? Oby, nie wiem co bym zrobił gdyby mu się coś stało, załamałbym się, tak bardzo go kocham... Uświadamiam mu to codziennie po kilka razy, myślę, że nawet gdybym starał się przestać, nie dałbym rady. Czekałbym 30 lat i więcej, gdyby mu się odwidziało. Na szczęście nie widać by miał takie zamiary. Przynajmniej po tym jak rozmawiamy i jak zachowuje się w stosunku do mnie.
Sam nie mam zbyt dużo siły, nogi mi odpadają. Siedzenia w tym pojeździe zagłady, były mniej wygodne, niż jak bym siedział na twardej ziemi. Dziś spędzimy noc tutaj, a jutro zaraz z rana, jak tylko słońce zacznie się budzić, musimy wstać, ubrać się bardzo ciepło i dojść do centrum miejscowości, skąd zabierze nas karoca. Byłem już kiedyś na kuligu, nie należy to do moich najlepszych przeżyć. Nie sądziłem, że na takich przejażdżkach aż tak wieje. Ręce miałem całe zmarznięte i nie czułem palców u stóp, nie mówiąc już o kolorze mojej twarzy - jeden wielki burak. W planie mamy jazdę zaprzęgiem przez las, pobyt w leśniczówce i wysłuchanie historii tego miejsca i wreszcie podłączenie kilku par sanek do zaprzęgu, i kulig do samego ośrodka. Potem czaka nas obiado –kolacja w postaci żurku z kiełbasą (oddam swoją Louisowi), jakieś dwie godziny czasu wolnego i do łóżka. Następnego dnia pobudka, śniadanie i znowu podróż do akademika tym gruchotem. Tryskam szczęściem z tego powodu.
*Niall cała drogę na dół przegadał z Kają, nie wiem dlaczego mam wrażenie, że się zmieniła. Od czasu ferii, kiedy wyjechała, jest jakaś inna, ale to może tylko moje zdanie. Liam z Agą zniknęli gdzieś z tyłu całej grupy. Ja z Zaynem i Louisem idziemy na samym początku, gadając na masę różnych tematów, najbardziej zainteresowałem się tym jak zareagowali ich rodzice na wieść, że są razem. W końcu ja i Lou nie możemy ukrywać się wiecznie, kiedyś też przyjdzie pora na ujawnienie się starszym. Myślę, że nastąpi to już nie długo. Byłem na tyle odważny i powiedziałem Zaynowi o naszej nocy sylwestrowej, tak żeby Lou nie usłyszał, jaki temat właśnie poruszamy. Sam idzie trochę wolniej niż my, tak jakby nie nadążał. Zatrzymał się na chwilę przy pani Fans, jednej z wychowawczyni z ośrodka. Mulat pogratulował mi tylko pomysłu, sam przyznał się, że on i Niall nic większego nie zrobili tej nocy, tak jak nam mówili - leżeli i oglądali maraton filmowy, dodał też, że dla niego liczyło się to, że byli razem. Pokiwałem głową, przystanęliśmy, aby Lou mógł nadgonić kawałek drogi do nas. Cała wycieczka skończyła się jakieś dwie minuty później, gdy doszliśmy w końcu do zaprzęgu z końmi. Nagle nie wiadomo skąd wyszedł Liam, podbiegł do jednego z nich i zaczął gładzić po pysku. Coś wspominał, że w dzieciństwie jego dziadek hodował zwierzęta. Miał dużą farmę i pastwisko, a także konie. Może to dlatego. Po załadowaniu wszystkich potrzebnych rzeczy, ruszyliśmy. Jechaliśmy obok wielkich starych dębów, potem nie mogłem już odróżnić rodzajów drzew. Im bardziej w głąb, tym stawało się bardziej magicznie. Wszystko pokryte białym śniegiem błyszczało od mrozu. Gdzieniegdzie, można było dostrzec wiewiórkę skacząca pomiędzy gałęziami, Dzięki takim wyjazdom wszyscy się do siebie zbliżyli. Do jednej z wychowawców nie musimy już zwracać się proszę pani, tylko po prostu Katie. Opowiadała nam o tym jak sama zaczynała z muzyką i jak dostała prace w tej karczmie. Dzięki temu, poznaje wielu młodych i utalentowanych ludzi, takich jak my. Wspomniała też cos o tym, że ma dla nas na koniec jakąś niespodziankę, ale gdy tylko zaczęły się pytania szybko zmieniła temat. Po dwóch godzinach jazdy dotarliśmy do leśniczówki, i bardzo dobrze, bo mój pęcherz miał zaraz eksplodować. Po cichu wyszedłem w trakcie wykładu i udałem się do ubikacji. Znaczy bardzo chciałem udać się tam, ale zabłądziłem. Wszędzie wisiały tylko tabliczki right direction, left direction, Błądziłem tak około 15 minut, aż w końcu trafiłem na duże niebieskie drzwi od łazienki. To słowo direction cały czas siedzi mi w głowie, zastanawia mnie to, po co w takim starym miejscu znalazły się nowe znaki prowadzące do nikąd. Po prostu postawione w śniegu, nic nieznaczące tablice z czarnym napisem. I nagle ten przypływ ciepła, w końcu chyba udało mi się znaleźć odpowiednią nazwę dla naszego zespołu , nie będzie ona taka jak te, bo one wskazują kilka kierunków, nie wiadomo, który wybrać a w życiu chodzi tylko o ten jeden, ten najważniejszy i słuszny ,,ONE DIRECTION”. I tak to się wszystko zaczęło. W przerwie zaproponowałem chłopakom moją propozycję na nazwę, byli za. Powiem więcej, bardzo im się spodobała, trzeba tylko iść do pana Franklinsa i powiedzieć mu o naszym wyborze.
*NIALL
Wracamy, przed nami tylko noc i znowu szara rzeczywistość. Nauka i obowiązki, wątpię żeby zabrali nas gdzieś jeszcze w tym roku studenckim. Zacząłem już pisać fragmenty naszej piosenki na konkurs. Słowa, kilka akordów i to wszystko. Jak dojedziemy do ośrodka zwołam chłopaków i wymyślimy jej dalszą część. Piszę ją specjalnie dla Kai. Ona nie potrafi pogodzić się ze swoim wyglądem, co chwilę ma jakiś problem do tego. Ostatnio w ogóle się zmieniła. Nie poznaję jej, to już nie ta sama osoba, którą była przed przerwą świąteczną. Coś na pewno musiało się wydarzyć, sama z siebie by się aż tak bardzo nie zmieniła …
20 jest, nawet nie wiecie jak ja was wszystkich bardzo kocham. Za te komentarze motywujące mnie do pisania. Za wszystko bardzo dziękuję. Dalej jestem na siebie zła, że nie dodaję rozdziałów szybciej a pisanie ich nie zajmuje mi więcej nić 3 godziny. Staram się, aby były lepsze niż poprzedni, czasami nie wychodzi. To jest mój pierwszy blog i cieszę się, że udało mi się go prowadzić prawie do końca. Przed nami jeszcze jakieś 2 lub 1 rozdział i epilog. Znając mnie na pewno będzie tego więcej, dobra nie przynudzam. Czytajcie i do napisania
Nat:***
Subskrybuj:
Posty (Atom)